Een scheiding is vaak erg heftig,  helemaal als er ook kinderen in het spel zijn. Kinderen betrekken de scheiding vaak op zichzelf. Ze voelen zich aansprakelijk voor het uit elkaar gaan van de ouders. Kinderen kunnen hier soms erg simpel denken. Over de oorzaak van de scheiding denken kinderen vaak echter juist vaak weer te diep na. Vertellen dat je gaat scheiden, kan onder andere op onderstaande manier.

Voor jonge kinderen is het fijn om de scheiding in Jip-en-Janneketaal uitgelegd te krijgen. Om zich alles beter te kunnen visualiseren en begrijpen, is het gebruik van metaforen vaak een uitkomst. Je kunt de kinderen dan uitleggen dat zij niet de oorzaak zijn van de scheiding. Daarnaast wordt ook op een kindvriendelijke manier duidelijk gemaakt waarom de ouders niet meer met elkaar door willen.

Wellicht één van de bekendste metaforen om een scheiding uit te leggen, is het verhaal van de landschildpad en de zeeschildpad. Dit verhaal gaat als volgt:

“Landschildpadden leven op het land en zeeschildpadden leven in de zee. De zeeschildpad legt alleen wel eieren op het land.

Op een mooie, zonnige dag kroop een mooie vrouwtjes zeeschildpad aan land. Ze zag daar toen een knappe landschildpad. Ze keken elkaar diep in de ogen aan en werden meteen verliefd. Ze wilden de hele dag alleen maar bij elkaar zijn, knuffelen en lieve woordjes zeggen. Een korte tijd later besloten ze dat ze altijd bij elkaar wilden blijven. Ze gingen trouwen. De ene dag leefde ze in de zee en de andere dag weer op het land.

Er volgde een tijdje later hele lieve babyschildpadjes. De schilpadjes familie was heel gelukkig en het was erg gezellig met elkaar.
Op een gegeven moment besefte de zeeschildpad alleen dat ze helemaal geen zin meer had om aan land te gaan, omdat ze zich daar niet thuis voelde. De zeeschildpad vertelde dit aan de landschildpad. De landschildpad begreep het niet en werd erg boos. Ze kregen hier hele erge ruzie over en zeiden nare dingen tegen elkaar. Uiteindelijk moesten ze allebei heel hard huilen.

De babyschildpadjes waren inmiddels kindschildpadjes geworden. Ze zaten tijdens de ruzies stilletjes verscholen in een hoekje. Ze waren verdrietig, bang en zelfs een beetje boos door de ruzies die hun ouders steeds hadden.

De landschildpad merkte na een tijdje dat hij het ook helemaal niet fijn meer vond om in de zee te leven. De landschildpad vertelde dit aan de zeeschildpad en opnieuw kregen ze hele erge ruzie. Ze zeiden dagen achter elkaar zelfs niets tegen elkaar.

Na enkele dagen niets tegen elkaar gezegd te hebben, waren ze wat rustiger geworden. Ze besloten naar de wijze uil te gaan om aan de uil om advies te vragen.

De uil zei dat de zeeschildpad en landschildpad niet tegen elkaar moesten schreeuwen en dat ze goed naar elkaar moesten luisteren. Na een goed gesprek, besloten ze dat het voor beide schildpadden beter was, als de landschildpad weer op het land ging leven en dat de zeeschildpad weer in zee ging leven.

Maar wat nu met de kindschildpadjes? Zij vonden het namelijk zowel fijn om op het land als in de zee te leven. De kindschildpadjes vinden het fijn bij zowel de vaderschildpad als de moederschildpad.

De uil zei dat de vader- en moederschildpad het op een goede manier konden oplossen, zodat ze allebei de kindschildpadjes konden blijven zien, waar ze zoveel van hielden. De kindschildpadjes leefden om de beurt in de zee en op het land. Ze wilden namelijk graag bij zowel hun vader als hun moeder zijn.”

Dit is een vrije vertaling en samenvatting van ‘The Turtle Story’, van Janet Johnston (1997)